Midden-Oosten
Het profetisch Woord laat zien, dat de eindtijdgeschiedenis zich afspeelt in en om Israël, in het Midden-Oosten. Volgens Zacharia 12 en 14 komen de legers der volkeren bij en zelfs in Jeruzalem terecht. Nadat de stad is ingenomen zal “…de HEERE uittrekken en tegen die heidenvolken strijden”. Dat betekent voor die verzamelde volken een gevoelige nederlaag! Dat is uiteraard zeer vernederend en een reactie kan dan ook niet uitblijven. In hun boosheid zoeken zij naar mogelijkheden voor een vergeldingsactie.
Natuurlijk zullen de gebeurtenissen in en om Israël in die dagen door de hele wereld gevolgd worden. CNN en andere media zullen het waarschijnlijk weer erg druk krijgen! Hoe het allemaal precies in z’n werk zal gaan, kunnen we nog niet zeggen, maar één ding is duidelijk: de naties die zich, getuige Zacharia´s profetie, verenigd hadden rond Jeruzalem zijn 'afgegaan' en men weet, dat de Heere Jezus gekomen is om Zijn koningschap op aarde te vestigen in en vanuit de stad van God (zie Openb. 11:17-18). Er moet dus iets bedacht worden om het –in hun ogen– dreigende gevaar af te wenden.

Opstand
Psalm 2 laat ons zien wat er zal gebeuren en geeft ons, samen met het boek Openbaring, inzicht in de afloop van de opstand tegen de HEERE.

De vraag in vers 1: "Waarom woelen de heidenvolken en bedenken de volken wat zonder inhoud is?" wordt eigenlijk niet eens beantwoord. David gaat direct verder en leert ons dan wat dat woelen en bedenken inhoudt. ´Zonder inhoud´ wordt ook wel vertaald met ´ijdelheid´. Wij weten wel wat dat is. IJdelheid is: niets! IJdelheid stelt niets voor... vandaar: zonder inhoud. Het kan op z’n hoogst leiden tot verderf en verwoesting. Hetgeen men bedenkt, ziet er misschien indrukwekkend uit, maar het zal leiden tot dood en verderf. Want van die machtige volken, van dat ijdele denken blijft helemaal niets over. De Heere God haalt er een streep door! Hij verbreekt de raad van de volkeren, zegt Psalm 33:10 en 11.

"De koningen van de aarde stellen zich op...", zegt vers 2. Deze psalm is, zou je kunnen zeggen, het boek Openbaring in een notendop. De uitdrukking "koningen van de aarde" komt 9 keer voor in het laatste Bijbelboek. Dat opstellen kan ook gezien worden als een militaire actie. Sommige vertalingen gebruiken het woord ´slagorde´. Kennelijk achten de leiders zich nog niet geheel verslagen en verzamelen zij hun (militaire) materieel om snode plannen uit te voeren.
De legerorden van Israël hebben zich ook herhaaldelijk opgesteld. Bijvoorbeeld tegenover de Filistijnen (1 Sam. 17). Aan het hoofd van de Filistijnen stond die machtige reus Goliath en aan het hoofd van Israël stond die ‘kleine’ David. En David overwon! Wat die reus deed was ijdel, zonder inhoud.
Zich op deze manier opstellen, wijst dus op een ‘treffen’, een militaire confrontatie. En het zijn niet een paar koningen, maar: de koningen van de aarde. Zij stellen zich op, zij ordenen zich. Zij brengen zich kennelijk in gereedheid om tot de aanval over te gaan, want waarvoor stelt men zich anders in slagorde op? 
Nu is het zo, dat het militaire potentieel van de koningen der aarde zeer wel indrukwekkend genoemd mag worden. Geregeld vinden er militaire parades plaats, waar de generaals hun manschappen en materieel tentoonspreiden. Ook tijdens oorlogen en militaire interventies wordt dikwijls geschermd met de kwaliteit van het geavanceerde wapentuig, van geweren en mitrailleurs tot korte- en langeafstandsraketten. Op tv zien we tijdens oorlogsacties geregeld gebouwen uit elkaar spatten, etc. En het leidt allemaal tot dood en verderf!
Hoe indrukwekkend en afschrikwekkend het wapenarsenaal van de koningen der aarde ook is, voor de Schepper van hemelen en aarde betekent het… niets!
Er is slechts één Goddelijk machtswoord voor nodig om alles in één klap te vernietigen en dus onbruikbaar te maken. Als het gaat om de schepping lezen wij in Psalm 33: “Laat heel de aarde voor de HEERE vrezen, laat alle bewoners van de wereld bevreesd zijn voor Hem. Want Hij spreekt en het is er, Hij gebiedt en het staat er” (vs. 8-9). Daarom zal ook de opstelling in slagorde een ijdele onderneming blijken te zijn.

Als God het genoeg vindt, grijpt Hij in!

Vers 2 vervolgt met: "...en de vorsten spannen samen...". Het woord ‘samenspannen’ kan ook weergegeven worden met: samen vergaderen of beraadslagen. Het feit, dat vorsten c.q. machthebbers samen vergaderen is in onze tijd bijna aan de orde van de dag. Regelmatig vinden er zgn. topconferenties plaats, waarbij de groten der aarde rond de tafel geschaard zijn om belangrijke vraagstukken te bespreken. Hoe dat straks allemaal precies in z’n werk gaat, is nu nog niet te zeggen. Het is dan ook niet de bedoeling ons over te geven aan allerlei speculaties. Maar het zou toch heel goed kunnen zijn, dat er in de toekomst zo’n topconferentie zal worden georganiseerd, misschien wel onder auspiciën van de Verenigde Naties. In ieder geval zal er op hoog niveau overleg gevoerd worden. In een slotverklaring zullen de plannen bekendgemaakt worden, ten overstaan van talloze journalisten met hun camera’s en microfoons. Een coalitie van volkeren zal in actie komen. "…tegen de HEERE en tegen Zijn Gezalfde..."

Het klinkt ons vandaag misschien nog vreemd in de oren, maar het kan dus wel degelijk zo zijn, dat er door de leiders der wereld een vergadering gehouden worden, waarin men zich bezighoudt met de vraag wat zij aan moeten met die Koning Jezus, die in Jeruzalem is en hen zo’n pijnlijke nederlaag heeft bezorgd.
Zeker is dat Psalm 2 duidelijk zegt, dat de wereldleiders zich voorbereiden om in opstand te komen tegen de HEERE, tegen de Gezalfde, oftewel: de Christus!
De uitkomst van dit topoverleg wordt ook nog nader verklaard in het doel van de missie: "Laten wij hun banden verscheuren en hun touwen van ons werpen!"
Anders gezegd: laten wij ons ontdoen van de (dreigende) overheersing van de Messias. Ongetwijfeld zal dit doel met zoveel woorden omschreven zijn in het slotcommuniqué na de laatste vergadering. Immers, elke topconferentie eindigt toch met zo’n verklaring? De grote vraag is nu of zij hun doel zullen bereiken...

Reactie in de hemel
Wat Gods antwoord is op deze dwaze overwegingen van de wereldelite, wordt duidelijk gezegd in Psalm 2: “Die in de hemel woont, zal lachen, de Heere zal hen bespotten. Dan zal Hij tot hen spreken in Zijn toorn, in Zijn brandende toorn hun schrik aanjagen. Ik heb Mijn Koning toch gezalfd over Sion, Mijn heilige berg” (vs. 4-6).
Met andere woorden, de wereldleiders hebben geen schijn van kans, want God heeft Zijn plannen bepaald en zal die ook uitvoeren. Het advies aan hun adres is dan ook duidelijk: “Nu dan, koningen, handel verstandig. Laat u onderwijzen, rechters van de aarde. Dien de HEERE met vreze, verheug u met huiver. Kus de Zoon, opdat Hij niet toornig wordt en u onderweg omkomt, wanneer Zijn toorn slechts even ontbrandt. Welzalig allen die tot Hem de toevlucht nemen!” (vs. 10-12).

Nu al weten wij, dat dit dringende advies in de wind geslagen wordt, want de leiders in de eindtijd zullen hun plan om tegen de Heere Jezus Christus op te trekken, gewapend en al, doorzetten!
Dat is toch nauwelijks voor te stellen? Inderdaad... maar er blijkt in de eindtijd iets bijzonders aan de hand te zijn met de mensen en vooral hun leiders.
Om daar wat meer inzicht in te krijgen, gaan we naar Openbaring 16, waar we lezen over de zesde engel, die zijn schaal uitgiet: “En de zesde engel goot zijn schaal uit over de grote rivier, de Eufraat. En haar water droogde op, zodat de weg gereedgemaakt werd voor de koningen uit de richting waar de zon opgaat. En ik zag uit de bek van de draak, uit de bek van het beest en uit de mond van de valse profeet drie onreine geesten komen, als kikvorsen. Dit zijn namelijk de geesten van de demonen, die tekenen doen en die uitgaan naar de koningen van de aarde en van de hele wereld, om hen te verzamelen voor de oorlog van de grote dag van de almachtige God” (vs. 12-14).

Eufraat
De zesde engel giet zijn schaal uit over de grote rivier, de Eufraat; en zijn water droogt op, om de weg te banen voor de koningen van het Oosten. 
Deze zesde plaag heeft raakpunten met de zesde bazuin, waar de zesde bazuinengel geboden wordt de vier bij de Eufraat gebonden verderfengelen los te laten om een derde deel van de mensen te doden (zie 9:13-15).
De Eufraat neemt in de Bijbel een heel bijzondere plaats in. Het is één der rivieren die genoemd worden in verband met de Hof van Eden (Gen. 2:14), de uiterste oostgrens van het beloofde land voor Israël (Gen. 15:18, vergelijk Deut. 1:7; 11:24; Jozua 1:4) en een belangrijk symbool voor duivelse machten en demonen. In de context van het boek Openbaring is het natuurlijk van de grootste betekenis dat Babylon aan de Eufraat ligt!

Het is tegen de aard van de laatste plagen om deze te zien als historisch, dat wil zeggen alsof ze reeds plaatsgehad zouden hebben in de tijd die verstreken is na de hemelvaart van Christus tot nu toe. Zowel de schaalgerichten als de bazuinoordelen voltrekken zich in ieder geval in de tijd van de antichristelijke heerschappij. Het is de aangekondigde openbaring van de toorn van God, zonder dat er nog weerhoudende krachten zijn. De tempel is ontoegankelijk zolang de schaalgerichten duren en de voIle maat van Gods toorn wordt in snel tempo uitgegoten. Zo moet ook het opdrogen van de Eufraat als een letterlijk gebeuren worden beschouwd, even letterlijk als de overige schaalgerichten, die veel overeenkomsten met de Egyptische plagen hebben.
Eens werd een deel van de Schelfzee drooggelegd om Israël uit de macht van de Farao te redden (Exod. 14) en toen Israël het beloofde land binnentrok, werd er van Godswege een pad gebaand door de Jordaan (Jozua 3). En over Babel wordt geprofeteerd dat er droogte zal zijn over haar wateren, dat zij uitdrogen... (Jer. 50:38, vgl. Jer. 51:36). Evenals het uitdrogen van de Eufraat staan de doorgang door de Schelfzee en de doorgang door de Jordaan in het teken van de verlossing van Israël en het oordeel over de vijanden. Want deze droogleggingen waren en worden (wat de Eufraat betreft) het middel tot gerichten over de goddelozen, zowel als van de verlossing van Gods volk. Het opdrogen van een deel van de Schelfzee betekende de uitweg voor Israël, maar de dood voor de Farao en zijn leger. Het terugtrekken van het Jordaanwater betekende enerzijds de inbezitname van het beloofde land, anderzijds de wegbereiding tot de val van Jericho en het uitroeien van de Kanaänitische volken. Op gelijke wijze zal het opdrogen van de Eufraat het onneembare Babylon blootleggen, en wat nog veel belangrijker is, de weg banen voor de machten uit het Oosten om op Israëls bodem vernietigd te worden.
Zacharia heeft in verband met het herstel van Israël al geprofeteerd: “Al de diepten der rivieren zullen verdrogen” (hfdst. 10:11 St. Vert.).

De Eufraat is een grote, lange en diepe rivier die met zijn zijarmen altijd een geduchte hindernis geweest is voor de volken van het Oosten en die van het Westen. De rivier vormde de grens van Israël in zijn glorietijd onder Salomo en wordt herhaaldelijk genoemd als de noordoostelijke grens van Israëls rijksgebied. Met het opdrogen van de Eufraat wordt de weg vrijgemaakt voor de “koningen uit de richting waar de zon opgaat”, dus: machten uit het Oosten. Menigeen denkt daarbij aan China en Japan, het ‘land van de rijzende zon’. Sommigen hebben gedacht aan de Parthen, die destijds het Romeinse Rijk bedreigden. Ook wordt wel gewezen op Cyrus (in de Bijbel: Kores) die Babylon veroverde door het water van de Eufraat af te dammen en om te leiden, waardoor de Perzische koning en zijn leger door de droog geworden wateringangen van de stad, Babylon binnen kon dringen. De actie van Cyrus, die “van de opgang der zon”, uit het Oosten, kwam en een eind maakte aan de ballingschap van de Joden in Babel, kan als schaduwbeeld dienen voor de drooglegging van de Eufraat en de ondergang van Babylon ten gunste van Gods volk. Maar steeds weer moeten wij bedenken dat de zesde toornschaal, zoals in Openbaring 16 beschreven, een toekomstig gebeuren is. Het is immers de laatste toorn van God die uitgestort wordt, in de tijd van het beest (Openb. 15:1). En als we op de kaart van het Midden-Oosten kijken, zien we dat de stad Babel precies ten oosten van Jeruzalem ligt, tussen de Eufraat en de Tigris in. Het is dus goed denkbaar, dat de legers der volkeren zich in de toekomst in en om Babel verzamelen en van daaruit optrekken naar de stad van de grote Koning!

Bezeten
Uit Openbaring 16:12-14 blijkt het demonisch karakter van de “koningen van de aarde en van de hele wereld”, die in het Oosten samenkomen om van daaruit hun duivelse exercitie in de richting van Jeruzalem uit te voeren. De zesde toornschaal doet niet alleen de Eufraat opdrogen, maar kondigt ook de manifestatie van duivelse geesten aan. 
De wereldleiders zullen niet zomaar in actie komen; zij worden verleid door tekenen en zodoende opgezweept tot de strijd. De bijzonderheid van de koningen uit het Oosten is, dat er een belangrijke barrière, de Eufraat, wordt weggenomen, maar het totale beeld van de zesde toornschaal is dat de leiders van overal ter wereld “verzameld” worden “voor de oorlog van de grote dag van de almachtige God” (vs. 14).
De onreine geesten worden vergeleken met kikvorsen (vs. 13). Deze amfibieën houden zich bij voorkeur op in troebel water en poelen, maar ook op het land. Het zijn onreine dieren en worden in Leviticus 11:10-12 zelfs een gruwel genoemd, in het licht van de heiliging die lsraël opgelegd was in het kader van de Wet.
De vorsen hadden een verdervende macht in Egypte (Ps. 78:45) en zij kwamen tot in de binnenste vertrekken van de koningen (Ps. 105:30). Met deze kenmerken wordt geïllustreerd dat deze met vorsen vergeleken duivelse machten onontwijkbaar zullen zijn en overal kunnen doordringen. Waarschijnlijk kunnen wij in deze dieren ook zinnebeelden zien van opgeblazenheid, grote monden en hoogmoedig gekwek, zoals deze verschijnselen zich ook openbaren bij de draak en de twee beesten. Weer dringt zich hier een vergelijking op met één van de Egyptische plagen (Exod. 8:2-9). Hoe indringend en alomtegenwoordig de demonie zal zijn die van de duivelse macht zal uitgaan, wordt treffend uitgebeeld in Exodus 8:3, waar letterlijk alles vol met kikvorsen zit, tot zelfs de bedden en de baktroggen toe!

De eindtijd is de tijd van de leugen, die (ongelovige) mensen zullen geloven (vgl. 2 Tess. 2:8-11). In die tijd zal het beest zich openbaren en de valse profeet, volgens het boek Openbaring. Het zal de tijd zijn van list en bedrog! Zoals bijvoorbeeld in Daniël 8:24 e.v. geschreven wordt over een koning, die machtigen verderft. Een sluwe bedrieger, die zelfs zal optreden tegen de Vorst der vorsten!
In die tijd zal blijken dat machthebbers en koningen niet meer normaal (kunnen) denken en handelen. Zij zijn bezeten en worden misleid, zodanig, dat zij denken Christus te kunnen verdrijven met hun eigen middelen. God te kunnen bestrijden met hun eigen wapenen. Het is de hoogmoed ten top!

Regisseur
Net als bij de ‘slag om Jeruzalem’ in Zacharia 14 houdt ook hier de almachtige God de regie in handen. Terwijl de wereldleiders en hun legers denken te gaan optreden tegen Koning Jezus in Jeruzalem, worden zij zodoende verzameld tot de oorlog op de grote dag van de almachtige God.
De woorden van David in Psalm 2 zullen in de toekomst op dramatische wijze werkelijkheid worden!
Openbaring 19:17 e.v. laat zien, dat deze duivelse opstand der volken haar einde en oordeel vindt in het land van Israël.

Wie opstaat tegen de almachtige God en Zijn Koning, tekent zijn eigen doodvonnis!

Het drama van de eindtijd laat zien dat de HEERE Zelf een einde zal maken aan de terreur der volken, de op macht beluste leiders zal oordelen en Zijn eigen plannen zal volvoeren.
Dat betekent het einde van de heidense en goddeloze heerschappij. En dan pas komt er echt ruimte voor vrede, gerechtigheid, gelijkwaardigheid en harmonie. De Zoon van God zal de hemelse heerschappij op aarde vestigen tot heil van Israël en de overgebleven volkeren, zoals Openbaring 11:15 zegt: “De koninkrijken van de wereld zijn van onze Heere en van Zijn Christus geworden, en Hij zal Koning zijn in alle eeuwigheid.”